Wywiad krótkometrażowy ze scenarzystką i reżyserką Evelyn Loreną „Gabrielą”.

Powszechnie uznawaną prawdą jest to, że młody człowiek musi wybierać pomiędzy podporządkowaniem się nadziejom i marzeniom, jakie pokłada w nim rodzina, a podążaniem za własnymi pragnieniami autentycznego wyrażania siebie. Gabrielakrótki film o dojrzewaniu, napisany i wyreżyserowany przez Ewelina Lorenaopowiadający o młodej imigrantce z Ameryki Łacińskiej (również granej przez Lorenę), która marzy o zostaniu świetną pływaczką na południu Ameryki. Mimo że osłabiają ją zmartwienia nadopiekuńczej matki wynikające z grożącej niepewności co do statusu prawnego rodziny i dyskryminacji społecznej, pełna pasji wytrwałość Gabrieli wyrusza ją w podróż w stronę samopoznania.

Tutaj reżyser rozmawia z Deadline o pokonywaniu wyzwań, samoakceptacji i obalaniu stereotypów dotyczących rodzin imigrantów.

DEADLINE: Jak myślisz, skąd wzięła się Twoja pasja do robienia filmów? Czy twoi rodzice są kreatywni?

EVELYN LORENA: Szczerze mówiąc, był to jakiś dziwny dar z niebios, bo już jako dziecko miałam naturalną skłonność do języka. Byłem bardzo żarłocznym czytelnikiem. I myślę, że to była mieszanka widzenia Piękny umysł, Spider-Man I Wieczne słońce i różne filmy, które wychodziły. Byłem bardzo młody i nie miałem zdolności rozumienia, ale czułem wewnętrzną więź z tymi wszystkimi filmami. I zacząłem grać w sztukach. Myślę, że moja pasja do tego zrodziła się z chęci prawdziwego zrozumienia innych ludzi. Fascynowało mnie, jak ludzie potrafią być tak różni. Nikt z mojej rodziny [has a background in filmmaking]. Do niedawna moi rodzice bardzo się z tym męczyli. Kiedy pojechaliśmy na Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Richmond, mój tata skomentował: nie mówi mi, że jest ze mnie dumny zbyt często, ale mówił, że odczuwał poczucie dumy, ponieważ było tam wiele innych filmów, które dotyczyły rodzice filmowców lub pochodzili od innego znanego filmowca. A mój ojciec na to: „Właśnie doszedłeś do tego w dziwny sposób”. Jestem bardzo pasjonatem [film]i myślę, że ponieważ nauczyłam się również, że im bardziej uczę się wczuwać w ludzi i dostrzegać różne narracje, tym bardziej czuję, że się zmieniłam i rozwinęłam jako osoba. Jeśli więc się zmienię i dorosnę, wiem, że moja praca lub praca innych ludzi również będzie w stanie tego dokonać.

DEADLINE: Co Cię zainspirowało do zrobienia Gabriela?

LORENA: Byłem zaniepokojony sposobem reprezentacji w mediach. Jedną z rzeczy, które starałem się uczynić film naprawdę wyjątkowym, jest to, że ukazuje on wewnętrzne życie kogoś, zwłaszcza imigranta. Zawsze były historie o imigrantach [depicted as] bardzo traumatyczne, albo o sposobie, w jaki ludzie przekraczali granicę, albo o narkotykach, albo o czymś, z czym niekoniecznie się utożsamiałem, a mimo to byłem w rodzinie imigranckiej. Moi rodzice nie przeszli przez niektóre z tych szczególnych rzeczy, ale mimo to musieli przejść przez to samo, przez co przechodzi każdy imigrant w kontekście kryzysu tożsamości, łącznie ze mną. Zawsze czułem, że balansuję na granicy dwóch światów i to w szczególności stanowiło pierwotną podstawę do stworzenia postaci znajdującej się pomiędzy dwoma światami i pokazującej jej życie wewnętrzne? A potem sytuacja stała się jeszcze bardziej skomplikowana, ponieważ podczas kręcenia zdjęć borykałem się z problemami zdrowotnymi. Miałem zupełnie nową koncepcję tego, czym jest wolność osobista, i wzmacniałem tę odporność charakteru, wnosząc to do historii i pokazując to poprzez jej charakter, jej własną odporność i jej potrzebę odnalezienia siebie i ponownego połączenia się ze swoją kulturą, matką, jej rodzinę, jej dziedzictwo, aby mogła iść do przodu, co jest niezwykle ważne dla każdej społeczności imigrantów.

Nie muszą to być tylko Latynosi. Może to być każdy, kto próbuje ponownie połączyć się ze swoją kulturą i sobą, aby móc iść do przodu w świecie z siłą, co jest teraz bardzo ważną rzeczą, zwłaszcza gdy nieustannie próbują odczłowieczać imigrantów. Twardość osobowości i siła charakteru są naprawdę ważne i to właśnie sprawia, że ​​cała historia jest w ostatecznym rozrachunku wyjątkowa. Pomimo wszelkich przeszkód, jakie napotykasz, możesz stworzyć dla siebie poczucie osobistej wolności.

TERMIN: Jesteś laureatem stypendium „Indigenous Latino Fellowship” Netflixa i Latino Film Institute. Czy możesz o tym porozmawiać trochę szerzej?

LORENA: Leżałam w szpitalnym łóżku, kiedy przyjaciółka mnie wysłała, bo prowadzą rozmowę telefoniczną. Przysłała mi to i zadałem sobie pytanie, czy uda mi się dotrzymać tego terminu? Pracowałem już nad scenariuszem, kilka miesięcy wcześniej. Właśnie zgłosiłem się w zwykły sposób i znalazłem się w gronie pięciu twórców filmowych wybranych na ten rok. Co było dla mnie wielkim błogosławieństwem, ponieważ sam znalazłem się na rozdrożu i pomyślałem: „Czy chcę kontynuować pracę w tej branży? Zajmuję się tymi wszystkimi sprawami zdrowotnymi. Jak sobie z tym poradzić?” To było jak mała kropla zachęty. Ale stało się to po prostu w wyniku dosłownie otwartego zaproszenia.

DEADLINE: W innych wywiadach wspominałeś trochę o przezwyciężaniu problemów zdrowotnych. Chcę zapytać, czy będąc w śpiączce i przechodząc przez nią, było to dla ciebie rozdrożem? Jak udało ci się przez to przejść i kontynuować przygodę z kręceniem filmu, zamiast zostawiać wszystko w spokoju?

LORENA: Szczerze mówiąc, nie jestem pewien, czy to był super świadomy wybór, że pomyślałem: „OK, będę to kontynuować”, czy nie. Myślę, że po prostu tak się ułożyło. Miałem ten moment, jak mówiłem, kiedy byłem w szpitalu. Kiedy w końcu się obudziłem, pomyślałem: „No cóż, teraz muszę na nowo nauczyć się chodzić, a nawet poruszać szyją i palcami”, ponieważ wszystko nie działało do końca. To było kilka miesięcy mojego życia na rehabilitacji i tak dalej. Bywały chwile, kiedy byłem naprawdę smutny i sfrustrowany, ale było we mnie coś, co sugerowało, że dostałem drugą szansę. I nawet gdy odczuwałam frustrację, myślałam: „Jest powód, dla którego tu jestem”, choć może to brzmieć tandetnie. I po prostu zdecydowałem się iść dalej. To najpotężniejsza rzecz, podobna do tej w historii, w której sprawy nie idą po jej myśli i niekoniecznie idą tak, jak ona chce, ale w końcu decyduje się iść dalej z innym poczuciem siebie . To było dla mnie naprawdę ważne. To właśnie sprawia, że ​​ten krótki film jest wyjątkowy: często możesz obejrzeć film, który jest zachęcający w bardzo jednowymiarowy sposób lub przypomina: „Bądź pozytywny”. I nie wiem, czy koniecznie chodzi tu w takim samym stopniu o pozytywność, jak o wewnętrzną siłę.

DEADLINE: Porozmawiajmy o tym, że akcja tego filmu będzie rozgrywać się w Północnej Karolinie. Zazwyczaj te historie skupiają się na Kalifornii, Teksasie, Florydzie i Nowym Jorku.

LORENA: Mam rodzinę właśnie tam, w Północnej Karolinie. Ale myślę, że to kolejna rzecz, która czyni tę historię i ten krótki film wyjątkowym, ponieważ dodaje niuansów naszej społeczności. I czuję, że nawet rzeczy, które są negatywne i skomplikowane, często muszą zostać wyrażone w opowieściach, zwłaszcza w niektórych narracjach latynoskich. Zostały zdegradowane do bardzo szczególnych typów historii, a nawet do bardziej pozytywnych aspektów, gdzie jest to coś w rodzaju bezczelnych rzeczy dla najlepszego przyjaciela i nie ma w tym nic złego. To są ich własne doświadczenia, to wspaniale. Chciałem po prostu zobaczyć coś trochę innego, a to wiązało się z wieloma komplikacjami. Ponieważ dla mnie było trudno dorastać wśród morza blondynów o niebieskich oczach i próbować mieć poczucie własnej wartości. Zwłaszcza, gdy ludzie byliby nieustannie poddawani ogromnej liczbie mikroagresji. A potem, kiedy przyszli moi rodzice, tym bardziej, gdy był jawny rasizm. Mój tata, nie wiem, czy chciałby, żebym to powiedział, ale ludzie czasami po prostu mówili: „Wracaj, wracaj mokry” – prosto w jego twarz.

Niuanse są dla mnie ważne, nawet gdy mówimy o zniesławianiu czegoś. Nie chciałem, żeby Południe było postrzegane jedynie jako krajobraz typu „Och, to banda rasistowskich ludzi”, bo to też jest zbyt redukcyjne i jednowymiarowe. Chciałem mieć poczucie, że jest to także miejsce, w którym się mieszka. W pewnym sensie był to ich dom lub dom z dala od domu, a mimo to nadal towarzyszyło im poczucie komplikacji.

DEADLINE: Pokazujesz także niuanse wielopokoleniowego doświadczenia. Mama Gabrieli nie bardzo popiera jej pójście pod prąd. Gabriela pragnie wolności w realizowaniu własnych marzeń. Porozmawiajcie o tworzeniu tego konfliktu i narracji.

LORENA: Ważne było dla mnie, aby każda postać miała prawdziwe poczucie wiary w to, o czym jest. Więc Gabriela naprawdę wierzyła, że ​​to jest jej wyjście. Myślę, że komplikacja wynikła ze zderzenia tych dwóch punktów widzenia. To samo z matką, matka naprawdę wierzy, że dla Gabrieli istnieje bardziej praktyczna droga i że byłoby to dla niej lepsze. Rozmawiałem o tym z aktorką [María Telón] o tym, jakie to było ważne. I rzeczywiście dużo do tego nawiązała, bo stwierdziła, że ​​między innymi prowadziła taką samą dyskusję z własnym synem i że doszło do zderzenia pokoleń. Poza tym wiele inspiracji czerpałem z mojego własnego życia. Ponieważ na początku naszej rozmowy tłumaczyłam, że nie jest to łatwe z moimi rodzicami i wieloma innymi rzeczami. Czasami żartuję, mówiąc o całej mojej rodzinie; mój brat, matka i ojciec czasami łączą siły [against me] ponieważ oni mają bardzo podobny punkt widzenia, a ja mam zupełnie inny [laughs].

Chciałem to w sobie zawrzeć Gabriela. Kiedy ludzie oglądają film, właśnie z tym się utożsamiają. Chciałem mieć poczucie uniwersalności, ponieważ myślę, że to właśnie sprawia, że ​​ten film krótkometrażowy jest wyjątkowy, ze względu na jego uniwersalny charakter. Początkowo myślałem, że film będzie po prostu rezonował z Latynosami czy coś. Jednak po seansach najczęściej przychodzili do mnie mężczyźni. Co uważałem za szaleństwo. Ale myślę, że to odnosi się do tego, co próbowaliśmy zrobić, aby uczynić tę walkę pokoleniową nieco uniwersalną.

TERMIN: W opowieściach o dorastaniu młodzi bohaterowie zazwyczaj próbują wyrazić siebie poprzez sztukę. Jak pływanie znalazło się na pierwszym planie Gabriela?

LORENA: Podoba mi się pomysł z wodą. Dla mnie woda była bardzo uzdrawiająca. Kiedy idę nad ocean, odczuwam połączenie z naturą dzięki mojemu rdzennemu dziedzictwu i dowiaduję się, jak to wpływa na ducha. To był więc pierwszy oryginalny impuls. Wiedziałem, że chcę zrobić coś z wodą. Jeśli chodzi o to, że była pływaczką, myślę, że na początku było to arbitralne. Bo nie chciałam, żeby ktoś obejrzał film i pomyślał, że tak właśnie jest [my] życie i mają odpowiednik artysty. I wydawało mi się to trochę próżne, robić to w ten sposób. Dla siebie, nie dlatego, że inni. Inni ludzie mogą to zrobić, tylko dla mnie, tak mi się wydawało. Musiałem się od tego trochę zdystansować. Więc to było drugie. A potem po trzecie, gdy historia się rozwinęła, dostrzegłem, że pływanie było najlepszą metaforą, ponieważ tak wielu z nas nieustannie wiosłuje, szuka, znajduje i próbuje utrzymać głowę nad wodą, dosłownie, przetrwać i toczyć różne zmagania . I nie mogłem wymyślić lepszego sposobu ani sportu fizycznego, poza bieganiem, który zapewniałby podobne wrażenia.

DEADLINE: Co chciałbyś, aby widzowie wynieśli z Twojego filmu krótkometrażowego?

LORENA: Czuję, że pierwszą rzeczą jest to, że my wszyscy, niezależnie od tego, czy jesteśmy czarni, biali czy Latynosi, że zawieracie w sobie tłumy, że jesteście kimś, kto jest ogromny i zasługujecie na godność i wdzięk. Miejmy nadzieję, że kiedy skończysz oglądać film, odczujesz to od Gabrieli i, poprzez Gabrielę, zrozumiesz to. Ponadto, poprzez podróż jej bohaterki, zrozumiesz, że masz siłę, aby kontynuować i że masz wytrwałość, aby wierzyć w siebie i znaleźć siłę. Dla mnie to największy amerykański sen, kiedy możesz odnaleźć poczucie siebie i mieć poczucie siebie, które pomoże ci osiągnąć twoje cele.

[This interview has been edited for length and clarity]