„Co powinienem zrobić?” Nieprzewidywalne opłaty za szkołę uniemożliwiają wielu dzieciom w Afryce naukę

KAMPALA, Uganda (AP) – W dniu, w którym w zeszłym miesiącu Shalom Mirembe została odesłana ze szkoły do ​​domu z powodu niezapłaconego czesnego, jej ojciec umierał w szpitalu. Nawet gdy jej matka siedziała przy jego łóżku, władze szkoły dzwoniły i żądały zapłaty.

Dla matki Mirembe, sprzedawcy obuwia opiekującego się czwórką dzieci, był to bolesny moment w codziennej walce o opłacenie często nieprzewidywalnych i nieuregulowanych czesnego. Ciągłe groźby wymagające zapłaty mogą sprawić, że poczuje się bezradna. Niektórzy urzędnicy są bardziej tolerancyjni, ale w końcu wszyscy mają dość jej próśb.

„Musisz zaopiekować się tym i drugim” – stwierdziła Justine Nangero, opisując delikatne balansowanie, aby Mirembe i pozostali zostali zapisani. „Staram się walczyć o to, aby płacić wszystkim tym szkołom”.

Jest to druzgocąca kwestia dla wielu osób w Afryce Subsaharyjskiej, gdzie brak kilkuset dolarów może zadecydować o przyszłości dziecka. Region ma to od dawna najwyższy na świecie wskaźnik rezygnacji. Powody są różne, ale ból finansowy jest największy.

W ubiegłym roku Bank Światowy podał, że 54% dorosłych w Afryce Subsaharyjskiej uważa kwestię płacenia czesnego za wyższą niż rachunki za opiekę zdrowotną i inne wydatki.

Stwierdzono, że czesne jest największym źródłem zmartwień finansowych dla 40% mieszkańców Ugandy, gdzie najlepsze szkoły finansowane przez rząd pobierają obecnie prawie 700 dolarów czesnego za trzymiesięczny semestr. To znacząca kwota w tym kraju Afryki Wschodniej, gdzie roczny PKB na mieszkańca w 2023 r. wyniósł 864 dolarów.

Przede wszystkim nieprzewidywalne podwyżki czesnego – z czasami wątpliwych powodów – prześladują rodziców w całym kraju liczącym ponad 45 milionów osób. Niektórzy krytycy, w tym przewodniczący parlamentu Ugandy, wzywali do wprowadzenia przepisów chroniących rodziców przed wyzyskiem.

Komisja ds. Równych Szans, agencja rządowa zajmująca się śledzeniem nierówności i dyskryminacji, opublikowała we wrześniu raport wzywający do zastosowania środków karnych wobec szkół wspieranych przez rząd, które wydają się ustalać nadmierne opłaty. Ostrzegł, że arbitralne podnoszenie opłat może zmusić dzieci do rezygnacji.

Według nowych danych Urzędu Statystycznego Ugandy frekwencja spada z 68% w szkołach podstawowych do 22% w szkołach średnich, a trudności finansowe są główną przyczyną niekontynuowania nauki.

W Ugandzie istnieje program powszechnej edukacji na poziomie średnim, wprowadzony w 2007 roku, podobny do programu dla szkół podstawowych, ale szkoły takie są często zaniedbane i niepożądane dla wielu rodzin. Na ogół są one bezpłatne, jednak rodzice muszą czasami uiszczać uciążliwe opłaty za mundurki, podręczniki i inne przedmioty.

Jeśli chodzi o popularniejsze i droższe szkoły prywatne, rząd nie jest zainteresowany interwencją cenową, powiedział Dennis Mugimba, rzecznik Ministerstwa Edukacji.

Ustalanie opłat dla szkół prywatnych ma charakter „czysto administracyjny i jest dostosowywany do otoczenia biznesowego” – stwierdził. Jednak za niektóre opłaty, takie jak „rozwój kapitału”, nie powinni odpowiadać rodzice – dodał.

Tego typu szkoły prywatne rozprzestrzeniły się w całej Ugandzie i obecnie stanowią większość szkół w kraju, zaspokajając rosnący popyt, ale także podkreślając opłacalność edukacji jako biznesu. To niepokoi część ekspertów.

„Nie możemy pozwolić, aby edukacja była traktowana jak stragan” – stwierdził Fagil Mandy, były inspektor szkolny. Władze oświatowe powinny ujednolicić przepisy, aby opłaty za szkołę były powszechnie przewidywalne, stwierdził.

Rutynowe wydatki szkolne, zarówno w przypadku szkół prywatnych, jak i niektórych czołowych szkół finansowanych przez rząd, mogą obejmować wszystko, od darowizny na zakup autobusu po zakup sprzętu laboratoryjnego.

Kiedy jednak na liście opłat znajduje się ryza papieru do ksero lub worek cementu od każdego ucznia, pojawiają się pytania, gdzie one trafiają.

Szkoła, do której uczęszcza Mirembe poza stolicą, Kampalą, pobiera opłatę w wysokości równowartości 300 dolarów za semestr. Urzędnicy oczekują, że 70% czesnego będzie uiszczane na początku semestru, ale wielu rodziców nie osiąga tego progu.

Niektórzy, jak Nangero, posyłają swoje dzieci do szkoły za darmo, licząc na łaskę urzędników.

Jednak środki monitorowania płatności obejmują przepustki przy bramkach, które pokazują, ile i kiedy jest należna, a uczniowi można odmówić wstępu, powiedziała Joanita Seguya, zastępca dyrektora szkoły w Wampewo Ntakke Secondary.

Zdaniem Seguyi, w szkole, do której uczęszcza ponad 2100 uczniów, około 400 uczniów pochodzi z rodzin robotniczych, które regularnie borykają się z trudnościami w uiszczaniu czesnego.

Powiedziała, że ​​aby zadowolić niektórych rodziców, szkoła akceptuje płatności rzeczowe, takie jak warzywa i owoce.

Ale Nangero, którego rodzina dzieli pokój jednoosobowy, nie ma nic takiego do zaoferowania. Jej biznes obuwniczy, od dawna pozbawiony środków pieniężnych z powodu opłat szkolnych, upadł. Śmierć męża, którego stolarstwo uzupełniało niegdyś dochody rodziny, zwiększyła ból.

Powiedziała, że ​​niepokój związany z opłatami za szkołę jest bardziej szkodliwy dla jej dzieci, które spędzają dni w domu, gdy władze szkolne stracą cierpliwość. Jest wdzięczna, że ​​dwóch jej synów uczęszczających do szkoły średniej ma teraz wsparcie od duchownego ewangelickiego – rzadkie wsparcie możliwe dzięki kontaktowi poprzez wspólnotę zakonną.

Jak dodała, 20-letnia Mirembe, która w tym roku zdaje maturę, mogła rozpocząć semestr we wrześniu dzięki współczuciu ekonoma, ale kilka tygodni później inni urzędnicy nie byli tak pobłażliwi, ponieważ jej ojciec był bliski śmierci .

„Może przynajmniej przyjdę jutro i coś zapłacę” – wspomina jej matka, błagając jednego z urzędników. „I powiedziała mi: «Nie, nie pozwolimy, żeby twoja córka tu była»”.

Mirembe wróciła do domu na kilka godzin przed śmiercią ojca.

Vincent Odoi, nauczyciel w jej szkole, wspomina ten incydent jako niefortunny, twierdząc, że administratorzy nie zdawali sobie sprawy z wyzwań, przed którymi stoi rodzina. Mirembe pozwolono wrócić kilka dni po pochówku ojca, w którym uczestniczyli niektórzy jej nauczyciele.

Inne rodziny nie mają tyle szczęścia.

Jednym z nich jest pobliska rodzina siedmiorga dzieci, które w ostatnich latach porzuciły szkołę z powodu braku czesnego. Ich bezrobotny ojciec, Moses Serikomawa, na próżno opisał tę walkę o czesne jako „jak nowotwór. Tego nie można leczyć.”

Zebranie łącznie ponad 200 dolarów z czesnego za każdy semestr to zbyt duży problem, gdy rodzinie czasami brakuje jedzenia, powiedział.

Jego najstarsze dziecko, które teraz uczęszczałoby do szkoły średniej, rzuciło naukę po ukończeniu szkoły średniej w zeszłym roku. Teraz chłopiec jest bezczynny.

„Dzieci nadal chcą wrócić do szkoły” – stwierdziła Serikomawa. „Kiedy patrzę na moje dzieci, nie ma w nich radości, żadnej radości”.

___

Associated Press otrzymuje wsparcie finansowe na rzecz globalnej opieki zdrowotnej i rozwoju w Afryce od Fundacji Gatesów. AP ponosi wyłączną odpowiedzialność za całą zawartość. Znajdź punkty dostępowe standardy za współpracę z filantropiami, listę osób wspierających i obszary objęte finansowaniem pod adresem AP.org.

Prawa autorskie © 2024 Associated Press. Wszelkie prawa zastrzeżone. Materiał ten nie może być publikowany, emitowany, pisany ani redystrybuowany.